Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

Dit stuk onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch en onderzoekt zijn unieke filmische stijl en de blijvende impact op hedendaagse films. Het artikel wordt geopend door te verwijzen naar een cruciale scène uit Twin Peaks , en benadrukt het vermogen van Lynch om de alledaagse realiteit naast elkaar te plaatsen met verontrustende onderstromen, een kenmerk van zijn "Lynchische" esthetiek.

De tekst duikt vervolgens in het ongrijpbare karakter van de term 'Lynchian', met het argument dat het eenvoudige stilistische descriptoren overstijgt, zoals 'Spielbergian' of 'Scorsese-achtig'. In plaats daarvan bevat "Lynchian" een breder gevoel van onbehagen, dromerige kwaliteit en een doordringend gevoel dat iets fundamenteel is "niet goed". Dit wordt geïllustreerd door anekdotes over persoonlijke bezichtigingen van Eraserhead en de onverwachte aantrekkingskracht van Twin Peaks over generaties.

Het artikel contrasteert de onconventionele benadering van Lynch met zijn meer conventionele Hollywood -uitstapje, Dune , en benadrukt dat zelfs deze waargenomen "Misfire" een duidelijk Lynchische afdruk behoudt. De discussie verschuift vervolgens naar de schoonheid en vreemdheid die inherent zijn aan Lynch's beelden, die de olifantenman noemt als een voorbeeld van zijn vermogen om pathos te mengen met een verontrustende sfeer.

De auteur benadrukt de zinloosheid om het werk van Lynch binnen gevestigde genres te categoriseren, wat zijn unieke vermogen benadrukt om een ​​gevoel van de griezelig te creëren. Blue Velvet wordt gebruikt als een case study, die aantoont hoe Lynch naadloos schijnbaar gewone instellingen combineert met surrealistische en verontrustende elementen. Het stuk raakt ook de invloed van de tovenaar van Oz op het werk van Lynch.

Er is een peiling inbegrepen, die lezers uitnodigt om hun favoriete Lynch -film te delen.

Het artikel wordt afgesloten door Lynch te positioneren als een cruciale figuur in de filmgeschiedenis, die het einde van een tijdperk markeert. Zijn invloed, zo betoogt, reikt verder dan zijn eigen filmografie en vormt het werk van hedendaagse regisseurs. Het stuk eindigt door de nadruk te leggen op de voortdurende zoektocht naar die ongrijpbare "Lynchiaanse" kwaliteit in de komende films.