"Pulitzer-winnende grafische roman 'Feeding Ghosts' krijgt minimale reactie"

The graphic novel Feeding Ghosts: A Graphic Memoir by Tessa Hulls , published by MCD in 2024, has achieved a significant milestone by winning the Pulitzer Prize on May 5. This prestigious award, widely considered one of the most esteemed in journalism, literature, and music in the US, underscores the novel's profound impact. Opmerkelijk is dat het voeden van geesten slechts de tweede grafische roman is die deze eer veiligstelt, volgens de Maus van Art Spiegelman, die in 1992 een speciale prijs won. In tegenstelling tot Maus , wordt het voeden van spoken in de reguliere categorie memoires of autobiografie, concurrerend tegen Top English Prose Works Worldwide. Deze overwinning is nog indrukwekkender omdat het het debuut van Hulls in het grafische roman genre markeert.

Ondanks deze monumentale prestatie op het gebied van strips, was de dekking van de Pulitzer -overwinning verrassend schaars. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, waaronder Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote stripboeknieuws, Comics Beat , hierover gemeld. Dit gebrek aan wijdverbreide aandacht contrasteert scherp met de betekenis van de prijs.

Het Pulitzer Prize Board beschreef het voeden van geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking wiens illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma uitgedeeld met familiegeschiedenis." Het boek, dat bijna een decennium duurde om te maken, duikt in de galm van de Chinese geschiedenis in deze drie generaties. De grootmoeder van Hulls, Sun Yi, was een Shanghai-journalist die na de communistische overwinning van 1949 naar Hong Kong vluchtte en later een best verkochte memoires over haar ervaringen schreef. Ze leed echter een mentale uitsplitsing waaruit ze nooit herstelde. Hulls groeiden op met getuige van de worstelingen van haar moeder en grootmoeder onder de last van niet -onderzochte trauma en psychische aandoeningen. Ze verliet het huis om de afgelegen uithoeken van de wereld te verkennen en keerde uiteindelijk terug om haar eigen angsten en generatietrauma te confronteren, een reis die ze zich gedwongen voelde te documenteren in haar grafische memoires.

In een interview vorige maand legde Hulls uit: "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familie-geesten vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen. Mijn boek heet Feeding Ghosts, want dat was het begin van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was." Ondanks de toejuiching heeft Hulls aangegeven dat het voeden van geesten misschien haar laatste grafische roman is. In een ander interview deelde ze: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website drukt Hulls haar intentie uit om over te stappen in een ingebedde stripjournalist, die samenwerkt met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen.

Terwijl rompen aan dit nieuwe pad beginnen, blijft het voeden van geesten een bewijs van de kracht van grafische verhalen, het verdienen van herkenning en viering buiten de stripgemeenschap.