Assassin's Creed 2 ve 3, dizinin şimdiye kadar gördüğü en iyi yazmaya neden oldu?

Assassin's Creed serisinin en unutulmaz anlarından biri, Haytham Kenway'in yeni dünyada bir grup suikastçıyı topladığı Assassin's Creed 3'ün başlangıcına yakın. Bununla birlikte, oyuncular yakında bunların müttefik değil, düşmanlar olduğu şok edici bir vahiye yol açar. Haytham, gizli bir bıçak kullanmasına ve Ezio Auditore'u anımsatan cazibeye sahip olmasına rağmen, bu noktaya kadar bir kahraman olarak tasvir edildi, Yerli Amerikalıları kurtardı ve İngiliz redcoats ile yüzleşti. Sadece Templar Creed'i, "Anlama Babası bize rehberlik etsin", bir suikastçı değil, bir Templar olduğu anlaşılıyor.

Bu bükülme, Assassin's Creed serisinin tam potansiyelinin bir kanıtıdır. Orijinal oyun, hedefleri izleme ve ortadan kaldırma kavramını tanıttı, ancak karakter gelişiminde derinlik yoktu. Assassin's Creed 2, ikonik Ezio'nun tanıtımı ile gelişti, ancak kötü adamları, Cesare Borgia'da Assassin Creed: Brotherhood'da görüldüğü gibi az gelişmiş kaldı. Assassin's Creed 3'e kadar Amerikan Devrimi sırasında belirlenene kadar Ubisoft, hem kahramanları hem de antagonistleri geliştirmeye yatırım yaptı. Bu odak sorunsuz bir anlatı akışı yarattı ve oyun ve hikaye anlatımı arasında mükemmel bir uyum sağladı, daha sonraki girişlerde henüz çoğaltılmamış bir denge.

Assassin Creed'in mevcut RPG dönemi iyi karşılanmış olsa da, birçoğu serinin düşüşte olduğuna inanıyor. Bazıları bunu Anubis ve Fenrir gibi tanrılarla savaşmak gibi giderek daha fantastik unsurlara atfederken, diğerleri çeşitli romantizm seçeneklerinin tanıtımını veya Yasuke gibi gerçek tarihsel figürlerin Assassin's Creed Shadows'ta kullanımını eleştiriyor. Bununla birlikte, gerçek nedenin, geniş açık dünya unsurları tarafından gölgede bırakılan karakter güdümlü anlatılardan uzaklaştığına inanıyorum.

Zamanla, Assassin's Creed, RPG mekaniği, diyalog ağaçları, XP sistemleri, yağma kutuları, mikroişlemler ve dişli özelleştirme dahil olmak üzere aksiyon-macera köklerinden gelişti. Yine de, oyunlar büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevler açısından değil, aynı zamanda hikaye anlatımlarında daha içi boş hissetmeye başladılar. Örneğin, Assassin's Creed Odyssey, Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik sunarken, çoğu daha az rafine ve sürükleyici hissediyor. Diyalog ve eylemlerde oyuncu seçimine geçiş, senaryoyu seyreltebilir, bu da daha önceki, daha odaklanmış anlatılarda görülen derinlik ve cila eksik olan karakterlere neden olabilir.

Bu değişiklik, Xbox 360/PS3 döneminin zengin karakter gelişimini daha yeni girişlerle karşılaştırırken açıktır. İkonik anlar, Ezio'nun Savonarola'yı yendikten sonra güçlü konuşması gibi, oğlu Connor tarafından öldürüldükten sonra Trajikomik Soliloku, dizinin en iyi yazısını sergileyin:

"Yanağını okşamak ve yanıldığımı söylemek niyetim olduğunu düşünme. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim."

Anlatı yaklaşımı ahlaki karmaşıklık açısından da değişmiştir. Modern oyunlar genellikle suikastçılar = iyi ve Tapınaklar = kötü ile olan çatışmayı basitleştirirken, önceki başlıklar bu gruplar arasındaki gri alanları araştırdı. Assassin's Creed 3'te, her Templar'ın ölmekte olan kelimeleri Connor'un inançlarına meydan okuyor ve oyuncuları davalarının doğruluğunu sorgulamaya zorluyor. Haytham'ın Connor'un George Washington'a olan güvenini zayıflatma çabaları ve Washington'un Burning Connor's Village'daki rolünün vahiyini, hikayeye katmanlar ekleyerek oyuncuları cevaplardan daha fazla soru ile bırakıyor - güçlü hikaye anlatımının ayırt edici özelliği.

'Tarihi dizisine yansıyan, Assassin's Creed 2 film müziğinden neden "Ezio'nun ailesi" nin franchise'ın teması olduğu açıktır. PS3 dönemi oyunları, özellikle Assassin's Creed 2 ve 3, "Ezio'nun ailesi" sadece Ezio'nun kişisel trajedisini de çağrıştırıyor. En son Assassin's Creed oyunlarının geniş dünyalarını ve çarpıcı grafiklerini takdir etsem de, dizinin odaklanmış, karakter merkezli hikayelerin köklerine dönebileceğini umuyorum. Ancak, bugünün geniş açık dünyalarının ve canlı hizmet hırslarının egemen olduğu pazarda, böyle bir değişim "iyi iş" uygulamalarıyla uyumlu olmayabilir.