Yoko Taro prijst ICO als een meesterwerk dat een revolutie teweegbracht in videogames

Yoko Taro, gevierde maker van Nier: Automata en Drakengard , heeft onlangs de diepgaande impact van ICO op videogames als een artistiek medium besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, bereikte ICO cultstatus vanwege de minimalistische esthetische en suggestieve, woordeloos verhaal.

Taro benadrukte de innovatieve kernmechaniek van het spel - die Yorda leidde door haar hand vast te houden - als een revolutionair vertrek van gevestigde gameplay -normen. Hij wees erop dat: "Had ICO nodig had om een ​​koffer te dragen ter grootte van een meisje, het zou ongelooflijk frustrerend zijn geweest." Deze unieke interactie, zo betoogde hij, was baanbrekend, uitdagende conventionele noties van spelersbureau.

Destijds gaf het spelontwerp vaak prioriteit aan boeiende gameplay, zelfs met extreem simplistische visuals. ICO gaf echter prioriteit aan emotionele impact en thematische diepte boven puur mechanische innovatie. Taro gelooft dat ICO heeft aangetoond dat kunst en verhaal een integraal onderdeel van de gameplay kunnen zijn, in plaats van louter verfraaiingen.

Taro noemde ICO "Epoch Making", crediteerde het met het aanzienlijk wijzigen van het verloop van de spelontwikkeling. Hij loofde zijn vermogen om een ​​diepe betekenis over te brengen door subtiele interacties en atmosferische wereldbouw.

Naast ICO noemde Taro Undertale (Toby Fox) en Limbo (PlayDead) als vergelijkbare invloedrijke titels. Deze spellen, beweerden hij, breidde het expressieve potentieel van interactieve media uit, waardoor het vermogen van videogames voor diepe emotionele en intellectuele betrokkenheid bewijst.

Taro's waardering voor deze games biedt waardevol inzicht in zijn creatieve proces en de evolutie van videogames als een verfijnde en veelzijdige kunstvorm. Zijn perspectief resoneert diep met fans die de artistieke afkomst herkennen die deze invloedrijke titels verbindt.